TY - JOUR ID - 33414 TI - کاربرد اصل مثبت در علم اصول و فقه JO - فقه و اصول JA - JFIQH LA - fa SN - 2008-9139 AU - مُعزّی نجف آبادی, الهام AU - نقیبی, سید ابوالقاسم AD - دانشگاه تهران AD - دانشگاه شهید مطهری Y1 - 2020 PY - 2020 VL - 51 IS - 4 SP - 93 EP - 114 KW - اصل مثبت KW - اصل تأخر حادث KW - استصحاب عدم ازلی KW - استصحاب کلی KW - قاعده مقتضی و مانع DO - 10.22067/jfu.v51i4.66738 N2 - اصل مثبت در ادبیات اصولی به استصحابی اطلاق می‌شود که آثار شرعی بر مؤدای آن به واسطه لوازم عقلی و عادی و اتفاقی (مثبتات) مترتب شود. اصولیان متقدم بر شیخ انصاری، مثبتات استصحاب را حجت می‌دانستند؛ اما مشهور اصولیان متأخر از ایشان، قائل به عدم حجیت اصل مثبت شدند. مبتنیی بودن بی‌اعتباری برخی از مسائل اصولی بر عدم اعتبار اصل مثبت و تأثیر این مسائل در فتاوای فقها، نشان از کاربرد وسیع این مسأله دارد. عدم حجیت اصل تأخر حادث و استصحاب عدم ازلی، عدم جواز اموری همانند ترتیب آثار فرد بر استصحاب کلی، ترتیب آثار مقتضا بر استصحاب عدم مانع در قاعده مقتضی و مانع و إثبات موضوع حکم به شکل مقیَّد با استصحاب جزء موضوع، جملگی به عدم حجیت اصل مثبت مربوط است. UR - https://jfiqh.um.ac.ir/article_33414.html L1 - https://jfiqh.um.ac.ir/article_33414_837e6d70dac4280a3dae050309f5ad7b.pdf ER -