در این مقاله بخشی از اصلاحیۀ قانون مدنی ایران که در بهمن ماه 1387 شمسی به تصویب رسیده است، یعنی اصلاحیۀ ماده 946 که مطابق آن تغییر مهمی در نحوۀ ارث بری زوجه از همسر خود صورت گرفته است و قانون مدنی از نظر مشهور فقهای شیعه فاصله گرفته و به نظر فقهای اهل سنت و نظرهای نادر و متروک بعضی از فقهای متقدم شیعه نزدیک شده است، از دیدگاه فقهی مورد تحلیل قرار میگیرد و با هدف ارتقای میزان مشروعیت قوانین موضوعه در ضمن حفظ پویایی و واقع گرایی قوانین موجود، میزان تطبیق اصلاحیۀ مذکور با موازین فقهی و دلایلی که میتواند تضعیف کننده یا مؤید آن باشد مورد بررسی قرار میگیرد تا با این گونه مباحث، زمینۀ ضابطهمندتر شدن تغییر قوانین و نزدیکی هر چه بیشتر قوانین با موازین اسلامی در آینده و تحقق مهمترین آرمان انقلاب اسلامی یعنی اسلامی شدن حکومت و جامعه و مهمترین اصل قانون اساسی یعنی اصل چهارم فراهم آید.
ارسال نظر در مورد این مقاله