بر اساس بند ب مادة 206 قانون مجازات اسلامی که متخذ از منابع فقهی است «قصد انجام عمل نوعاً کشنده» ضابطة دوم قتل عمدی در حقوق کیفری ایران است. با وجود این، رویة قضایی که به خصوص در آراء شعب دیوان عالی کشور متجلی است، حاکی از آن است که دادگاهها و شعب دیوان با تفسیر موسع بند ب مادة 206، صرف «قصد استفاده از آلت قتاله» را کافی برای تحقق قتل عمدی می‌دانند، صرف نظر از آنکه موضع اصابت محل حساس یا غیرحساس بدن باشد. در حالی که صرف استفاده از «آلت قتاله» الزاماً «عمل نوعاً کشنده» به شمار نمی‌آید. این مقاله به نقد این رویة قضایی می‌پردازد.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله