مولد سیبویه: وی در بیضای شیراز و به قولی در بصره بعصر اول عباسی تولد یافته، و بطور مسلم در بصره نشو و نما و تحصیل کمالات کرده و در آغاز به درس ابوزید انصاری، وعیسی بن عمر که به سال 149 هجری درگذشته حاضر میشده و بدون واسطه از آنان روایت کرده، کتاب الجامع عیسی بن عمر را با بیانات استاد بزرگوارش خلیل بن احمد بهم آمیخته و آن را پس از تکمیل الکتاب نامیده است، و مردم آن را قرآن النحو خوانده اند.
وجه تسمیه سیبویه: در وجه تسمیه وی چند گفتار به ما رسیده است:
1- مادرش در کودکی وی را میرقصانید و به این نام ترنم می نمود: سیبویه، سیبویه، سیبویهم.
2- سیب را دوست داشت و پیوسته آن را می بوئید، و همراه داشت.
3- پیوسته بوی سیب از وی استشمام می گردید.
4- سه بوی خوش از او به مشام می رسید (دائرة المعارف فرید وجدی )
5- دو گونه اش مانند سیب، سرخ و خوشبوی بود ( ابن خلکان از ابراهیم حربی روایت کرده )
6- معجم الدباء و انباه الرواة از ابن خالویه روایت کرده اند که ابوعبدالله بن طاهر عسگری گوید : سیبویه از دو کلمه (سی) (بوی) یعنی ثلاثون رائحه ترکیب یافته ، زیرا وی دارای سی نوع از بویهای خوب بود.
میگوییم سیبویه مرکب است از دو کلمۀ «سیب» و «ویه» مانند شاهویه،
ماهویه، شاذویه، حمویه، حمدویه، راهویه، حیویه، ساویه، حکویه، نفطویه، خالویه، درستویه، قولویه، رنجویه، بابویه، پطویه، بویه، مرزویه،زویه، زیلویه،...
)
ارسال نظر در مورد این مقاله