با رواج طبقة پیشه وران به عنوان یک نهاد اجتماعی مستقل که در سرزمینهایی چون عراق و ایران شناخته شده بود و ارائة خدماتشان به شکل گسترده ، روابط معاملی میان پیشه‌وران و مشتریان در قالب « اجارة خدمات » تحلیل گردید. نظریة حضرت علی (ع) دربارة « اجیر مشترک » که مصداق بارز آن پیشه ور بود ، و به مسألة ضمان و مسؤولیت ناشی از خسارتهای وارد آمده بر کالا مربوء می شد مبدأ تحولی شکلی و محتوایی بود که از دورة آغازین فقه تا دورة گسترش آن محافل فقهی را تحت تأثیر خود داشت.در دوره های بعد ، فقیهان در تحلیلی فقهی از این مسأله به ادله ای چون «مصلحت » ، « استحسان » و « سد ذریعه » و نیز « قاعدة اتلاف » استناد جستند. نگارندگان با بررسی تاریخی روایات پرشمار برجای مانده دربارة این مسأله در سده های 2و 3 ق. ، نخست فقه بومی و آرای فقیهان امصار در این دوره را مورد بررسی قرار داده اند و سپس با طبقه بندی روایات منقول از اهل بیت(ع)، سعی در ارائة یک نظام منسجم حقوقی از آنها دارند
)
ارسال نظر در مورد این مقاله