در بسیارى از آیات قرآن کریم اهل کتاب مخاطب قرار گرفتهاند یااز عقاید و رسوم آنان سخن به میان آمده است. اما به نظر مىرسد مفسران به سبب نداشتن آگاهى دقیق و شناخت همهجانبه درباره عقاید و رسوم آنان، در مواردى به گونهاى سخن گفتهاند که با واقعیت فاصله بسیار دارد. مثلاً خداوند متعال در آیه « صِبغَةَ اللَّهِ وَ مَناَحسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبغَةً » به «آیین تعمید» اشاره کردهاست. از میان مفسّرانى که به این معنا پىبردهاند، برخى چون فَرّاء و طوسى از «تعمید کودکان» و بعضى چون زمخشرى، میبدى، نظام نیشابورى، بیضاوى و نسفى از «تعمید کودکان نصارى در آبى زرد رنگ» سخن گفتهاند، در حالى که تعمید اهل کتاب نه منحصر به کودکان است و نه آب تعمید رنگ خاصى دارد. نگارندگان در این مقاله با بررسى و نقد آرای مفسّران در تفسیر «صبغه» (به عنوان نمونه) نشان مىدهند که مفسّرانى چون زمخشرى احتمالاً با مشاهدة رفتار مسیحیان یک منطقة خاص از «تعمید کودکان در آبى زردرنگ» سخن گفته و آن رسم را به همه مسیحیان نسبت دادهاند و آن گاه مفسران بعدى همان سخن را تکرار کردهاند. بنابراین، مىتوان گفت آگاهی های دینی این مفسران محققانه، علمى و روشمند نیست و براى تدارک این کاستى باید آگاهى دقیق، علمى و مستند از عقاید و آیینهاى اهل کتاب را به «مبادى تفسیر» افزود
)
ارسال نظر در مورد این مقاله