بخش در خور توجّهی از مباحث فقه اسلامی دربارة روابط گوناگون مسلمانان با پیروان دیگر مذاهب است. یکی از این روابط – که همواره مورد مناقشه جدی فقها قرار گرفته – رابطة زناشویی است. برخی آن را به طور کلّی ممنوع دانسته و برخی آن را به گونه ای محدود پذیرفته و برخی نیز آن را به طور کلّی جایز شمرده اند. بی شک پرداختن به این موضوع در زمان ما که اصل حاکم بر جهان آزادی در روابط زناشویی بدون در نظر گرفتن مذهب است (مادّة شانزدهم حقوق بشر) بیش از گذشته اهمیت یافته است. نگارنده در این مقاله ، نخست به بیان آراء فقهای مسلمان (امامی، زیدی و اهل سنّت) و سپس به بررسی موضع قانون مدنی و احوال شخصیّه در ایران و کشورهای مهم اسلامی می‌پردازد. آنگاه پس از شرح ادلة هر دسته از فقها ، آن را به گونه ای اجتهادی نقد می‌کند ، و پس از پیرایش ادلة قائلان به جواز مطلق این نظریه را بر می‌گزیند و به گونه ای ابتکاری از آن دفاع می نماید. همچنین نگارنده فلسفة این حکم را یاد آور می شود ، و سپس حقوق زوجة غیر مسلمان را درقیاس با زوجة مسلمان بررسی می کند، که در جای خود تازگی دارد.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله