زبان و ادب فارسی، در طول زمان، چنان با فکر و فرهنگ قرآنی و حدیثی پیوندی مبارک یافته است که برای پژوهشگری که امروزه دربارة ادب فارسی به کند و کاو می‌پردازد چاره‌ای جز شناخت آموزه‌ها و آمیزه‌های قرآنی و حدیثی باقی نمی‌ماند. خوشبختانه در سالهای اخیر در زمینة جلوه‌های قرآن و حدیث در شعر فارسی آثار ارزشمندی به نگارش درآمده است، اما در زمینة اثرپذیری نثرفارسی، بویژه نثر عرفانی فارسی، از قرآن و حدیث همچنان نکته‌های نگفته بسیار است. نگارنده در مقالة حاضر سعی دارد تا نقش بی‌بدیل متون منثور عارفانه فارسی تا قرن ششم هجری را در روند پیوند ادب فارسی با قرآن و حدیث بررسی کند؛ و نفاذ و نفوذ آموزه‌های قرآنی و حدیثی را در ذهن و زبان و زندگی عارفان تحلیل کند؛ و ضمن اشاره به آیات و احادیث پر کاربرد در آثار منثور عارفان، شیوه‌ها و شگردهایی را که آنان در رویکرد به آیات و احادیث به کار گرفته‌اند، تبیین نماید
)
ارسال نظر در مورد این مقاله