1
گروه علوم قرآن و حدیث، دانشگاه علوم اسلامی رضوی، مشهد، ایران
2
دانشیار دانشگاه علوم اسلامی رضوی
3
دانشجوی دانشگاه علوم اسلامی رضوی
10.22067/jfiqh.2024.85344.1686
چکیده
برای وجوب نماز حتی در صورت عدم امکان انجام اجزا و شرائط و یا تزاحم آن با افعال دیگر، به گزاره «لاتَسقُطُ الصَّلاةُ بحالٍ» استناد شده است. بررسی درستی انتساب این گزاره به امام معصوم(ع)، عیارسنجی محتوایی و گستره‌ی دلالت آن با استفاده از منابع کتابخانه‌ای و به روش توصیفی – تحلیلی از اهداف این جستار است. یافته‌های پژوهش حکایت از آن دارد که این گزاره اولین بار به صورتی که گویا حدیث است در کتاب جواهر الکلام نقل شده است هر چند که با توجه به عدم وجود این گزاره با این الفاظ در منابع روایی در اصطلاح حدیث تلقّی نمی‌شود، اما همسویی محتوایی آن با قرآن کریم، سنّت، اجماع و دیگر قراین معتبر، درستی محتوایی آن را تایید می‌کند. گستره‌ی اعتبار گزاره، بجز مواردی مانند: ایام حیض، زوال عقل و بیهوشی غیر اختیاری که به اتّفاق همه فقیهان نماز در آنها ساقط است شامل فاقد الطهورین که بیشتر فقیهان قائل به جواز ترک نماز وی شده اند، نیز می‌شود.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله